Bir odam yo‘lda ketarkan, dehqonga duch kelibdi va salom beribdi:
— Assalomu alaykum!
— Vaalaykum assalom! Yo‘l bo‘lsin, birodar?
— Sigirimga yem olmoqchiman, shu tarafda bir baqqol bor ekan, shuning do‘koniga ketyapman.
— Shunaqami… unday bo‘lsa, ehtiyot bo‘l, aldanib qolma!
— Meni hech kim alday olmaydi!
— Men aytdim-qo‘ydim-da…
U odam baqqolning do‘koniga yetib kelibdi. Salom-alikdan so‘ng, yemning narxini so‘rabdi. «Falon narx», — debdi baqqol.
— Yaxshi, menga o‘n kilo bersangiz.
Baqqol o‘tirgan joyidan qo‘zg‘almabdi. Qo‘li bilan do‘konning orqa tomoniga erinibgina ishora qilib:
—O‘sha yoqqa o‘tib, yemdan keragini olgin-da, menga pulini to‘lab ketaver. Yem to‘kib qo‘yilgan joyda tarozi ham bor, — debdi.
Xaridor ko‘rsatilgan tarafga o‘tib, xaltasini taroziga qo‘yib, yem sola boshlabdi, o‘n kilo bo‘lgandan keyin qarasa, atrofda hech kim yo‘q, baqqol o‘tirgan joydan bu taraf ko‘rinmaydi ham. Odam xaltasiga to‘rt-besh kilo ortiqcha yem solibdi va baqqolga o‘n kilo yem uchun pul to‘lab, uni aldabdi. Chiqib, o‘z yo‘liga ketibdi. Yo‘lda yana boyagi dehqonni uchratibdi.
— Yem oldingmi? — so‘rabdi dehqon.
— Ha oldim. Siz aldanib qolma, degandingiz. Baqqolingiz aldashni eplaydigan odam emas-ku, bir joyda mudrab o‘tiribdi. Qaytaga men uni bopladim, to‘rt-besh kilo ortiqcha yem oldim, sezgani ham yo‘q…
Dehqon bu odamning yuziga achinish bilan boqib, boshini sarak-sarak qilibdi:
— Men senga aytgandim-a, aldanib qolishdan ehtiyot bo‘l, degandim-a! Afsus… Aslida sen aldanding! Arzimagan 4-5 kilo yem uchun xayr-barakangni qo‘ldan boy berding, baqqolning gunohlarini o‘z yelkangga olib, do‘zaxni o‘zingga tayin qilib qo‘yding…
