Saydi aka otadan yosh yetim qoldi. Orqasidan tog‘asi, akasi, yana bir nechta qarindoshi birma-bir u dunyoga rihlat qildi. Saydi akaning onasi ezilib ketdi. Ko‘zimga-yu qalbimga quvonch bo‘lsin deya o‘g‘lini yosh uylantirdi. Bir yil o‘tar-o‘tmas o‘g‘il nabirali bo‘ldi. Yo‘qotganlarimning o‘rnini to‘ldirdi deb uni erkaladi. Tarafkashi, xaloskori bo‘ldi — ota-onasi oddiygina tanbeham berolmadi. Katta bo‘lgan sari erkalashlarning natijasi ko‘rinar — arzanda takasaltangga aylanib borardi. Bolaning holini ko‘rdi-yu buvi ham nabirani ota-onasiga topshira qoldi:
— Bolangga yaxshilab tarbiya bersang bo‘lmaydimi?! Kimga tortgan bu, bizdan hali bunaqa betuturuq chiqqani yo‘q!
Ko‘cha bolasiga aylantirilgan bola ota-onasiga bo‘ysunarmidi…
Ko‘p hunar ko‘rsatdi. Uylanibam — xuddi ipini uzgan buqaday — kechalari ko‘cha daydir, uydan chiqishi bilan telefonining antennasi o‘chadigan bo‘ldi.
Farzandli bo‘ldi. Shiringina o‘g‘il ko‘rdi. Bobosining jon-u dili bo‘ldi. Bobosi bilan kun o‘tkazardi.
Saydi aka bir kuni o‘g‘li bilan ekinlarga qararkan, o‘ynab yurgan nabirasi teshacha bilan keldi. Dadasining yonidan go‘yoki ishlay boshladi. Dadasiga qaradi, chopiq qilingan ekin tuprog‘ini kartoshka yuziga tortyapti. O‘zicha dadasiga taqlid qilib ishlay boshladi. Teshacha bilan tuproq tortdi. Saydi akaning esa yuziga tabassum yugurdi:
— Xayriyat, endi uyda hech kim bo‘lmasayam, xavotir olmasamam bo‘laveradi. Mabodo kimlargadir qo‘ng‘iroq qilib tusholmasamam, yonimdan ajralmaydigan odam tuproq tortishni biladi…
G‘iyosxon Umarxonov
